AI, LAET MI WEENEN.

NAAR 'T WAALSCH VAN N. DEFRÊCHEUX.

MIN vrienden comen: 't is feest bi der linde!
Hoe dans-di niet?
Een ander singe, ic beween min beminde,
Die mi verliet.
Si was mi lief, si omving er min streven,
In alder tyt.
Ai, laet mi weenen, vergalt is min leven!
Haer ben ic quyt!

Haer cleene hant was so wit als die croone,
Van 't lelycyn.
Haer lipkens bei also root ende scoone
Als 't rosecyn.
Geen leeuweric, naer die sonne gedreven,
Sanc soeter liet.
Ai, laet mi weenen, vergalt is min leven:
Haer ben ic quyt!


Men hadde ezeit dat een engel op aerde,
Verheven gonc;
Als sie dat gelt dat si neerstiglic spaerde,
Den weeskens sconc!
Of moeder hielp op den dorpel geheven,
Den avondtyt;
Ai, laet mi weenen, vergalt is min leven:
Haer ben ic quyt!

Ic hoore 't nog, 't was 't seisoen der violen,
Si seide mi:
Kyk naar die vinkskens in 't loover verscolen,
Hoe spelen sie!
Voor die daer mint, al die dagen syn even,
Scoon end' jolyt.
Ai, laet mi weenen, vergalt is min leven:
Haer ben ic quyt!

Nu is si ginds, also hoogh als die sterren,
Heur God naby.
Waeromme gonc si alleene so verren,
Gonc sonder mi.
Vergeefs ezeit: heur gedacht'nis verdreven,
Dat can ik niet!
Ai, laet mi weenen, vergalt is min leven:
Haer ben ic quyt!



114 Liederen voor 't Volk, Maldegem (V. Delille) 1903, 143 p.